جمعه اسفند 98

الان ساعت حدود سه و نیم ظهره، کلی کار دارم که باید انجام بدم الان میز اتو و اتو و لباسها رو آوردم تا اتوشون کنم بعدش هم یه لیست کارهای دیگه دارم که یه مقدار شخصی و مابقی کارهایی که وظیفه دارم توی خونه انجام بدم، هوای بیرون حسابی بهاریه،گاهی یه استکان چایی میریزم و میرم تو حیاط و از این هوا لذت میبرم، همسایه رو به رویی در حیاطشونو عوض کردن و در حال نصب اونن، صدای هم همه ی کارگرا ناخودآگاه منو به دورانبچگیم میبره، صدای بازی بچه ها توخیابون هم این حس رو بهم میده اما نمیدونم چرا صدای ماشینهای خرید قراضه منو یاد دبیرستان میندازه؟ اینو هنوز کشف نکردم.

چند روز قبل با یکی از همکلاسی های دوران دانشگاه چت میکردم اون موقع متاهل بود و با گذشت چند سال از ازدواجش هنوز مادر نشده بود و از این بابت خیلی نگران بود از یکی از شهرستان های استان می اومد و با هم خیلی صمیمی بودیم اما راستش رو بخواید از وابستگی بی اندازش به من عصبی میشدم، خلاصه الان بعد از تقریبا ده سال دوباره همدیگه رو توی فضای مجازی پیدا کردیم چقدر خوب بود الان مادر یه دختر قشنگه، از قرار از استان خوزستان رفته و توی یه شهرستان به اسم فرخ شهر ساکنه، قرار شد اگر زنده موندیم و اومد اهواز یه قرار بذاریم و همدیگه رو ببینیم.

این چند وقت همه از کرونا مینالن، اما من واقعا ازش ممنونم، شاید تعجب کنید اما به من لطف بزرگی رو کرد، راستش بعد از اینکه وضعیت استخدامیم درست شد برای پیشرفت در کار باید توی رشته بخصوصی مدرک میگرفتم و در اون رشته تخصص لازم علمی رو پیدا میکردم، برای همین دانشگاه ثبت نام کردم، بعد از اعلام برنامه هفتگیم از طرف دانشگاه، متوجه شدم همه کلاسهام رو صبح گذاشتن،منم از این طرف با مدیری رو به رو بودم که خیلی سختگیره ومیدونم مرخصی گرفتن برای جلسات کلاس برام مشکله، رفتم دانشگاه و خیلی التماسشون کردم، از این اتاق به یه اتاق دیگه و خلاصه هر جایی که به ذهنم رسید رفتم اما اصلا موافقت نکردن و میگفتن فعلا ترم یک هستید و باید طبق انتخاب واحد ما پیش برید، بهشون گفتم ساعات بعداز ظهر هم هست من رو تو اون تایم بذارید ام من موندمو یه دنیا استرس که چکار کنم، اما الان بخاطر کرونا از این ترم رو مجازی کردن، خدایا شکرت، خدایا خودت همه مریض ها رو شفا عنایت بفرما